Στα μεγάλα τζάκια ψήνουνε μπριζόλες

Ναι,ασχολούμαι με τα πολιτικά θέματα.Είμαι πολύ βαθιά πολιτικοποιημένη η αλήθεια είναι και την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι για τη ματαιότητα που διέπει την πολιτική της Ελλάδας.Τά'χουμε δει όλα,τά'χουμε ζήσει όλα.Επιστροφή δεν υπάρχει κι'αν υπάρξει θα περάσουν πρώτα πολλά χρόνια.Η διαπλοκή απ'τα πολιτικά και επιχειρηματικά τζάκια/σπίτια έχει περάσει στη δική μας πραγματικότητα.Ο ταξιτζής που παίρνει δύο κούρσες,καπνίζει,έχει τέρμα τα σκυλάδικα.Ο δικηγόρος που είναι διεφθαρμένος και κοιτάει μόνο να τ'αρπάξει.Ο επιχειρηματίας που μας πουλάει μαλάκια για μεταξωτές κιλότες.Οι βιομηχανίες που ξοδεύουν αλόγιστα νερό παρ'όλες τις προειδοποιήσεις που αφορούν τη σταδιακή λιγόστευσή του και μολύνουν το περιβάλλον.Ο πολίτης που προσπαθεί να μπει στο βασίλειο του ΚΟΝΕ.Ο γιατρός που φεύγει ο ασθενής,ο οποίος τον πλήρωσε αδρά για μια απλή επίσκεψη,κουτσομπολεύει στον επόμενο τα πάθη του(του ασθενή).Ο καθηγητής που δεν βλέπει την ώρα να περάσει (τί άλλο;)η ώρα και χαζολογάει στο μάθημα.Δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά.Η ευθεία πορεία σταμάτησε,βάλτωσε και επέρχεται η ξηρασία στη δικαιοσύνη,στην παιδεία,στην υγεία,στον πολιτισμό.Υποτιθέμενη οικονομική κρίση με απολογισμό χιλιάδες απολυμένους χωρίς στον ήλιο μοίρα.
Ο κόσμος εν τέλει αποχαυνωμένος στην τηλεόραση και στον υπολογιστή χωρίς συλλογική δυναμική που θα τον οδηγήσει στους δρόμους,όπως παλιότερα,γιατί και η ελπίδα ακόμη χάθηκε. Και το χειρότερο είναι ότι κάποιοι την χρησιμοποιούν για δικαιολογία,την ελπίδα που χάθηκε.Διανύουμε την εποχή της ανευθυνότητας και της απραξίας.Ό,τι φάμε,ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κοτσαδόρος μας!Θα μου πείτε,εσύ τί κάνεις;Έίναι πολύ απλό,δεν κοιτάω την παρτούλα μου,βοηθάω όπου μπορώ και όχι μόνο εκεί όπου υποχρεούμαι,δεν πετάω σκουπίδια,αναίσθητα,όπου μου γυαλίσει. Κι'εγώ ό,τι μπορώ κάνω...

Ελαφρά απογευματινή φιλοσοφία

Τι είναι δύναμη και τι αντοχή;Δύναμη είναι αυτό που σε κινεί να επιτίθεσαι,να αλλάζεις πρόσωπα ανάλογα με την περίσταση,να ελίσσεσαι,να χτυπάς.Αντοχή είναι το ψυχικό σθένος να δέχεσαι ερεθίσματα και να τα αναλύεις,να αισθάνεσαι μέχρι το μεδούλι της ψυχής και να δίνεσαι γιατί γι'αυτό υπάρχεις άλλωστε.Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του δοσολογίες.
Κάποιοι έχουν δύναμη η οποία εμφυσείται απ'τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους και επειδή η δύναμη είναι fake στο μεγαλύτερο μέρος της λυγίζουν,δεν αντέχουν.Άλλοι μπλοκάρουν όταν έχουν χέρια να τους στηρίζουν και αυτό είναι το μόνο που δεν αντέχουν τελικά.
Πιο δυνατούς θεωρώ τους ανθρώπους που κινούνται με τη λογική.Οι συναισθηματικοί εκπροσωπούν το χάρισμα της αντοχής.
Και οι δύο συνυπάρχουν ως αρετές στην προσωπικότητα.Ωστόσο είναι και δύο μονοπάτια και πρέπει να ακολουθήσεις μόνο ένα έχοντας το άλλο μόνο όταν θες να κόψεις δρόμο.Αν πιστεύεις ότι σου ανήκουν και τα δύο,χάνεις την ισορροπία της ζωής και του νου.Διότι κανένας δεν γεννήθηκε έχοντας τη δυνατότητα να ακολουθήσει δύο δρόμους και να φτάσει σε δύο προορισμούς.

Στα βαθιά...

Στο λιμάνι,ξανά.Φυσάει ένας άνεμος με ήρεμη δύναμη και καθαρότητα.Όσο πρέπει να παρασύρει απ'τη σκέψη μου ό,τι δεν με αναστατώνει.Δεν είναι αρκετά αυτα που σε αναστατώνουν,βλέπεις,ώστε να παραμείνουν στη σκέψη σου.Μένουν οι παλμοί και οι εικόνες που γίνονται συναισθήματα. Και τα συναισθήματα άλλες εικόνες γεννούν.Η θάλασσα μου φτάνει μέχρι τη μέση.Τόση τόλμη έχω όσο το να πάω στα άπατα.Μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να επιπλεύσει;Όσο και να προσπαθείς ένα πράγμα δεν μπορείς.Να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να τον παρασύρει η επιφάνεια της θάλασσας,η μονη επιφάνεια που κινείται και ταξιδεύει.Γαλήνια και επικίνδυνα.Πρέπει να το έχεις.Σαν δυνατότητα,ψυχή και κότσια.Μήπως επειδή θέλω μόνο σ'ένα μέρος να με πάει και δεν μπορεί,γιατί η θάλασσα είναι η τύχη και η τύχη δεν ορίζεται.Ο τολμηρός ωστόσο νικά...Τόλμη για την ελευθερία,την απόδραση,το πέταγμα.Δεν είναι δύσκολο εν τέλει;Κάνε να μην κολυμπάω για πάντα μέχρι εκεί που φτάνει ο ώμος μου.Να πηδήξω από ένα βράχο μέσα στα πράσινα νερά και να νιώσω ότι βουτάω μέσα σου...

Φιλιόντουσαν με τα χείλη τους να ακουμπούν στις άκρες.Χασκογελούσαν.Μια προστατευτική αγκαλιά γεμάτη πόθο στη μέση της.Εκείνη με τσαχπινιά έριχνε τα μαλλιά της πίσω και τα πονηρά μάτια της ανοιγοκλείναν με περισσή γλυκύτητα.Εκείνος συνεπαρμένος την κοίταζε και πότε-πότε της πείραζε την κοιλιά,εκείνη σήκωσε ελαφρά το πόδι ενώ φιλιούνταν σαν ερωτοχτυπημένη έφηβη...Το τρένο σταμάτησε και η πόρτα άνοιξε,φιλήθηκαν και είπαν καληνύχτα.Το χέρι του συνόδευσε το κορμί της έξω με έναν ανέμελο αυθορμητισμό.Τον ξανακοίταξε τολμηρά και κατέβηκε το πρώτο σκαλί.Κοντοστάθηκε.Έβγαλε το κινητό της.Ο νεαρός γύρισε προς το μέρος της να την κοιτάξει με το χαμόγελο ακόμα να ζεσταίνει τα χείλη και το νου.Γύρισε σχεδόν αμέσως απ'την άλλη ξανά σκεπτόμενος αγκαλιές θερμές.Η γυναίκα κατέβηκε άλλο ένα σκαλί και ξανασταμάτησε μην έχοντας σηκώσει ούτε δευτερόλεπτο τα μάτια της απ'το κινητό,εκείνος μην έχοντας σταματήσει δευτερόλεπτο να κοιτάζει με την άκρη του ματιού του.Εκείνη στάθηκε άλλο ένα λεπτό στο σκαλί και κατέβηκε με καρφωμένα ακόμη τα μάτια στο τηλέφωνο.Στο πρόσωπο του νεαρού κύλησε η μία και μοναδική στάλα αλάτι που τού'καψε το μάγουλο,ωστόσο ένα χαμόγελο επισκέφτηκε τη σκεπτική του σκιά.Τη σκούπισε,έπιασε το τηλέφωνο του και κάλεσε κάποιον.Είπε:"Την αγαπάω φίλε..."

Υ.Γ Αληθινό περιστατικό...

Υ.Γ 2.Αφιερωμένο σ'αυτούς που γεννήθηκαν για να δίνονται με κάθε κόστος κι'ας το έχουν μετανιώσει...είναι εκεί...

ΡΟΛΟΙ

Με κούρασαν όλοι οι ρόλοι μου.Τι κι'αν τους κέρδισα με χαμόγελο,με κόπο και ψυχεδέλεια.Καιρόν εις καιρόν ακουμπούσα τα προσωπειά μου ένα-ένα στο τραπέζι.Άλλο στενό,άλλο βαρύ,άλλο ψυχρό.Θέλω νά'μαι ένας,όχι μοναδικός σε κάθε παράσταση που άλλοι δίνουν με ζήλο.Να χειροκροτήσω ναι,να συμπάσχω ναι μα δεν συμμετέχω,πετώ το ταλέντο κι'όσα μου χάρισαν οι εμπειρίες.Άλλου ανθρώπου οι εμπειρίες.Εγώ κρατώ τις δικές μου,όσες επέλεξα και προτίμησα.Σέ όσες ευθύμησα,νοστάλγησα και λίγησα.Είμαι εδώ,κάτω απ'τη σκεπή σε κάτι που το λενε άμυνα. Και για επίθεση είμαι έτοιμη,αν και αγροίκος δεν υπήρξα ποτέ.Είμαι εδώ και περιμένω όσους μπορούν να δουν την αλήθεια.Είμαι εδώ και επειδή δεν έχω χρόνο,δεν διορθώνω,δεν αλλάζω,δεν πετώ,δεν προσθέτω.

Καλησπέρα!Μόλις έφτιαξα το blog μου στο blogger.Ομολογουμένως αισθάνομαι πολύ μόνη.Άνευ αναγνωστών,καταλαβαίνετε!Αυτή είναι η πρώτη μου ανάρτηση,θα έρθουν σίγουρα κι'άλλες.Λέω να κάνω πρώτα μια προσπάθεια να παρακολουθώ ιστολόγια και να παρακολουθούν και το δικό μου γιατί έτσι στο βρόντο δεν μπορώ να γράφω!Πείτε με ανασφαλή,πείτε με όπως θέλετε!Απλά ψάχνω για παρέα και δε θέλω να χαθώ μέσα στήν άβυσσο του blogger!Βζζζζζζζζζουπ.............