Στα βαθιά...

Στο λιμάνι,ξανά.Φυσάει ένας άνεμος με ήρεμη δύναμη και καθαρότητα.Όσο πρέπει να παρασύρει απ'τη σκέψη μου ό,τι δεν με αναστατώνει.Δεν είναι αρκετά αυτα που σε αναστατώνουν,βλέπεις,ώστε να παραμείνουν στη σκέψη σου.Μένουν οι παλμοί και οι εικόνες που γίνονται συναισθήματα. Και τα συναισθήματα άλλες εικόνες γεννούν.Η θάλασσα μου φτάνει μέχρι τη μέση.Τόση τόλμη έχω όσο το να πάω στα άπατα.Μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να επιπλεύσει;Όσο και να προσπαθείς ένα πράγμα δεν μπορείς.Να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να τον παρασύρει η επιφάνεια της θάλασσας,η μονη επιφάνεια που κινείται και ταξιδεύει.Γαλήνια και επικίνδυνα.Πρέπει να το έχεις.Σαν δυνατότητα,ψυχή και κότσια.Μήπως επειδή θέλω μόνο σ'ένα μέρος να με πάει και δεν μπορεί,γιατί η θάλασσα είναι η τύχη και η τύχη δεν ορίζεται.Ο τολμηρός ωστόσο νικά...Τόλμη για την ελευθερία,την απόδραση,το πέταγμα.Δεν είναι δύσκολο εν τέλει;Κάνε να μην κολυμπάω για πάντα μέχρι εκεί που φτάνει ο ώμος μου.Να πηδήξω από ένα βράχο μέσα στα πράσινα νερά και να νιώσω ότι βουτάω μέσα σου...