Φιλιόντουσαν με τα χείλη τους να ακουμπούν στις άκρες.Χασκογελούσαν.Μια προστατευτική αγκαλιά γεμάτη πόθο στη μέση της.Εκείνη με τσαχπινιά έριχνε τα μαλλιά της πίσω και τα πονηρά μάτια της ανοιγοκλείναν με περισσή γλυκύτητα.Εκείνος συνεπαρμένος την κοίταζε και πότε-πότε της πείραζε την κοιλιά,εκείνη σήκωσε ελαφρά το πόδι ενώ φιλιούνταν σαν ερωτοχτυπημένη έφηβη...Το τρένο σταμάτησε και η πόρτα άνοιξε,φιλήθηκαν και είπαν καληνύχτα.Το χέρι του συνόδευσε το κορμί της έξω με έναν ανέμελο αυθορμητισμό.Τον ξανακοίταξε τολμηρά και κατέβηκε το πρώτο σκαλί.Κοντοστάθηκε.Έβγαλε το κινητό της.Ο νεαρός γύρισε προς το μέρος της να την κοιτάξει με το χαμόγελο ακόμα να ζεσταίνει τα χείλη και το νου.Γύρισε σχεδόν αμέσως απ'την άλλη ξανά σκεπτόμενος αγκαλιές θερμές.Η γυναίκα κατέβηκε άλλο ένα σκαλί και ξανασταμάτησε μην έχοντας σηκώσει ούτε δευτερόλεπτο τα μάτια της απ'το κινητό,εκείνος μην έχοντας σταματήσει δευτερόλεπτο να κοιτάζει με την άκρη του ματιού του.Εκείνη στάθηκε άλλο ένα λεπτό στο σκαλί και κατέβηκε με καρφωμένα ακόμη τα μάτια στο τηλέφωνο.Στο πρόσωπο του νεαρού κύλησε η μία και μοναδική στάλα αλάτι που τού'καψε το μάγουλο,ωστόσο ένα χαμόγελο επισκέφτηκε τη σκεπτική του σκιά.Τη σκούπισε,έπιασε το τηλέφωνο του και κάλεσε κάποιον.Είπε:"Την αγαπάω φίλε..."

Υ.Γ Αληθινό περιστατικό...

Υ.Γ 2.Αφιερωμένο σ'αυτούς που γεννήθηκαν για να δίνονται με κάθε κόστος κι'ας το έχουν μετανιώσει...είναι εκεί...